حالا تو بیا و دلت را خوش کن به این که 80 میلیون نفر لقب «دریا» ببندند به شکمت. اصلا دلخوش نقشه های جهانی باش که اسمت را نوشته باشند «دریای کاسپین». ولی تو را به آسمانی که رنگش را به دل گرفته ای، نشده تا به حال، در خلوت شب های آرامت، آن وقت هایی که دیگر حوصله نداری با سر به صخره های ساحل بکوبی و سر و صدا کنی، به این فکر کنی که دریا نیستی؟ دریا کسی است که پشتش به یک اقیانوس گرم باشد. هر وقت از هر چه دلش پر شد با اقیانوس یکدلی کرده، دلی سبک کند. تو را به آسمان، وقت هایی که توفان می شود و رنگ گل به خودت می گیری و اقیانوسی نیست که گل و لایت را در دل بزرگش غرق کنی، با خودت فکر نمی کنی که چرا دریا نیستی؟