دکتر جواد مجابی، هنرمند نویسنده ، شاعر، نقاش، منقد و... پرکار را سال هاست که می شناسم و در تمام این مدت باورم بر این بوده که ایشان همواره تعهدی راستین به ادب و فرهنگ و هنر این سرزمین داشته و دارد. مجابی، هنرمندی همیشه «مردمی» بوده و هست و از ابراز عاطفه نسبت به مردم سرزمین بافرهنگش در ژانرهای هنرهای تجسمی شعر، داستان و نقد دریغ نکرده و همیشه در تلاش بوده تا به عنوان جزئی از اجتماع، در دردها و رنج ها و حتی شادی ها سهیم باشد. آثاری که جواد مجابی در دوران جنگ و مشکلات خاص آن دوران خلق کرده نشان می دهد که او روشنفکری تیزبین در امر همگامی با مردم است. او هیچ گاه به لحاظ ذهنی از آنچه باور راستینش بوده فاصله نگرفته و به هیچ عنوان از اندیشه خلاقش در جهت کسب سود و منافع شخصی استفاده نکرده است. جواد مجابی هنرمندی اخلاق گراست با همسری هنرمند و فرهیخته و زندگی خانوادگی مثال زدنی، نکته ای که در میان آثارش نیز نمایان است. مجابی هنرمندی بسیار جدی و با اقتدار شخصیتی بالاست؛ آن گونه با اقتدار و باورمند به هنرش که هرگز تابع شرایط و مقتضیات کوتاه مدت زمانه و روزگارش نشده و به عبارتی، هرگز «نان به نرخ روز خور» نبوده است. او همیشه و در همه حال شرایط فرهنگی جامعه خود را شناخته و در آثارش لحاظ کرده و حرمت ادبیات، هنر و فرهنگ گرانسنگ سرزمینش را نگه داشته و همیشه تلاش کرده نگهبان خوبی برای حفظ و اشاعه فرهنگ دیرپای مان باشد.

فروتنی و بزرگواری منش و شخصیت مجابی بسیار باارزش است. به یاد دارم می خواستم در شماره دوم یا سوم «نافه» که هنوز کاملا شناخته شده نبود یادمانی از «شاملو» که در همان روزها درگذشته بود همراه با نقد کارهایش داشته باشم. از نخستین کسی که دعوت کردم در میزگرد «نافه» شرکت کند دکتر مجابی بود که با طیب خاطر پذیرفت و همین لطف شان موجب شد تا بتوانم از دیگر هنرمندان بزرگ و عزیزی چون زنده یادان محمد حقوقی، منوچهر آتشی، محمدعلی سپانلو و نیز از شاعر گرانقدر باباچاهی نیز دعوت کنم تا در کنار هم یادی از شاملو داشته باشیم.