جایزه صلح نوبل به نخست وزیر اتیوپی «به خاطر تلاش های او برای دستیابی به صلح و همکاری بین المللی و به ویژه ابتکار او برای حل مناقشات مرزی با اریتره» اهدا شد و مردم کشورش با سپاسگزاری شاهد آینده ای اندکی بهتر هستند. اما اکنون در همین خاورمیانه جنگی دیگر شکل گرفته است؛ «چشمه صلح» که اردوغان با متهم کردن کردها به تروریست درصدد از بین بردن آنهاست. زنان و کودکانی که زیر حملات مستقیم قرار دارند و هر روز با الفاظی همچون تروریست در مکان هایی نظیر روژاوا کشته می شوند. سازمان ها و نهادهای حقوق بشری و صلح جهانی نتوانستند در حمایت از این افراد گامی بردارند. آنان حتی نتوانستند در سازمان ملل به جمع بندی برای انتشار بیانیه برسند. در روزگاری هستیم که کودکان، نیمی از مهاجران در هر جای این دنیا را تشکیل می دهند. اکنون کودکان زیادی قرار است کشته و زخمی شوند. تصاویر آنها در حال منتشرشدن است؛ کودکانی که آسیب دیدند، زخمی شدند و زیر آوار قرار گرفتند. در روزگاری هستیم که نیمی از مهاجران و پناهندگان کودکانی هستند که حالا در فاصله بسیار دوری از خانه شان قرار دارند. کودکانی که دوران کودکی پررنجی داشتند. این جنگ سبب خواهد شد تا تصاویر دردناک کودکان باز هم منتشر شود. کودکانی که همچون سودانی راه بسیار طولانی رسیدن به پناهگاه را به تنهایی و پیاده پیموده اند؟ چند کودک کرد قرار است تجربه های دردناکی را همچون 111 هزار کودک آفریقایی که سال گذشته تنها بدون خانواده آواره شده اند، تجربه کنند؟ کودکانی که دردهای عظیمی را تجربه کرده اند، کودکانی که هر چند امید هست بتوانند بار دیگر زندگی خود را بسازند. اما مسئله این است اکنون و در این لحظات باز هم قرار است تعداد زیادی کودک آواره شوند، آسیب ببینند و زندگی پررنجی را تجربه کنند. هر چند طرفدارانش معتقدند «ارتش ترکیه با کردها نمی جنگد و به مناطق غیرنظامیان حمله نمی کند. ارتش ترکیه با تروریست های پ ک ک/پ ی د می جنگد و هدفش این است که کریدور تروریستی را منهدم و کریدور صلح را ایجاد کند».

اما شبکه های خبری هر چند به طور محدود پر از تصاویر ضجه های مادران کردی است که چشمه صلح اردوغان، فرزندشان را گرفته یا کودکان و پیرمردانی که آسیب دیده اند.  هرچند ماجرای فیک بودن عکس ها نکته ای است که از سوی خبرگزاری های ترکیه نظیر آناتولی منتشر شده است.