هنوز تجربه گراترین فیلمساز ایرانی ست که ترجیح می دهد ایده هایش را بیرون از ساختار کلیشه ای مرسوم سینمای ایران - و حتی جهان- شکل دهد. این تجربه گرایی در کنار تعلق خاطر فراوان به سبکی واقعگرایانه سبب شده تا اغلب فیلم های کیانوش عیاری تصویری ذهنی از واژه «غریب» در ذهن متبادر کنند. این ویژگی در هر فیلمی و با هر حال و هوایی چون از پس زمینه و جهان فکری واحدی نشات می گیرد در نهایت محصول ساخته شده را لبریز از المان های خاص همان جهان می کند. سینمایی سهل و ممتنع که در نگاه ابتدایی ویژگی خاصی را بروز نمی دهد و حتی ساده و دست یافتنی جلوه می کند؛ اما با تمرکز و دقت بیشتر در فیلم ها و بررسی جزئیات آنها، بیننده