دوچرخه سواری پیست ایران با نتایجی که در مسابقات قهرمانی آسیا گرفت نشان داد همچنان قرار نیست خبرهای خوبی از این رشته شنیده شود و به نظر می رسد این ناکامی ها برای فدراسیون خیلی جدی نیست که تاکنون راه حلی برای آن پیدا نکرده است.

مسابقات دوچرخه سواری پیست قهرمانی آسیا در کره جنوبی به پایان رسید و برای دوچرخه سواری ایران یک ناکامی دیگر رقم خورد. این رقابت ها سومین، رقابت متوالی (بازی های آسیایی 2018، قهرمانی آسیا 2019 و قهرمانی آسیا 2020) است که رکابزنان ایران ناکام و بدون مدال می مانند و شرایط به گونه ای شده ایران که روزی از مدعیان اصلی مدال در آسیا بود، اکنون هم رده کشورهایی چون کامبوج، ماکائو، فیلیپین، ترکمنستان قرار می گیرد که نمی توانند حتی یک برنز کسب کند.  بارها گفته شد در شرایطی که کشورهای دیگر حضور در کاپ های آسیایی و جهانی را از دست نمی دهند، ایران با تمرین کردن در خانه نمی تواند کاری از پیش ببرد. حتی اگر بودجه کافی در اختیار فدراسیون نیست، باید لااقل بر روی چند رکابزن که آینده درخشانی دارد سرمایه گذاری کند. اینکه فدراسیون تعداد محدودی نفرات اعزام کند که شانس مدال باشند خیلی بهتر از این است با یک لشکر رکابزن به قهرمانی آسیا برود اما حتی یک مدال هم به دست نیاید. تا زمانی که فدراسیون استراتژی خود را تغییر ندهد و بخواهد با یک اردوی دو، سه ماهه نزدیک مسابقه قدم در مسابقات بگذارد وضعیت نه تنها بهتر نخواهد شد بلکه در هر مسابقه باید در انتظار نتایج بدتر هم باشیم چراکه کشورهای دیگر برخلاف ما هر روز به فکر بهتر شدن هستند.

فدراسیون بارها عنوان کرده نیازبه بودجه بیشتری دارد اما از آن طرف وزارت ورزش هم آب پاکی را روی دست فدراسیون ها ریخته و عنوان کرده متکی به بودجه دولتی نباید. اینکه حامیان مالی به طرف یک فدراسیون جذب شوند در واقع بستگی به هنر مدیریتی یک رئیس فدراسیون دارد. بارها زمان انتخابات فدراسیون ها شاهد بودیم، کاندیداها شعار جذب حامیان مالی سر می دهند اما وقتی به عنوان رئیس انتخاب می شوند، شعارهای خود را فراموش کرده و بعد نگاهشان به وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است تا تامین بودجه کنند. در چنین شرایطی تنها کسانی که متضرر می شوند ورزشکاران هستند که از هر مسابقه دست خالی تر از قبل باز می گردند.