6 سال قبل، کمی بیشتر از 50 درصد مردم ایران، به امید اینکه کسی می تواند قفل های اقتصاد را با کلید تدبیر باز کند به حجت الاسلام حسن روحانی رای دادند. مهم ترین گزاره و شعار انتخاباتی روحانی این بود: «هم چرخ سانتریفیوژها باید بچرخد و هم چرخ زندگی مردم». این شعار، اگرچه منطقا درست بود، اما در عمل، بسیار زیرکانه، چرخش سانتریفیوژها و چرخیدن چرخ زندگی مردم را در برابر هم و در تعارض با یکدیگر جلوه می داد. پنج سال زمان نیاز بود تا باطل بودن این گزاره برای هر که طالب فهمیدن باشد، کاملا روشن شود، پنج سالی که طی آن، هر روز یک تحریم جدید را پذیرفتیم و تنها از دولتمردانمان شنیدیم که «متاسفانه روح برجام نقض شده است». پنج سالی که طی آن، شاید خانواده و دوستان دانشمندان شهید حوزه هسته ای، بارها به این موضوع اندیشیده باشند که اگر قرار بود بسیاری از تاسیسات ما تعطیل شود، پس چرا پای پیشرفت آن ها، خون پاک ترین و نخبه ترین فرزندان ما ریخته شد. سخن در این باب بسیار است، کافی است یک بار پای آن دست درد و دل های خانواده یکی از شهدای هسته ای نشسته باشید.   

بگذریم؛ اخبار خوبی از گام های کاهش تعهدات برجامی و چرخش بهتر سانتریفیوژها به گوش می رسد. هم چرخ سانتریفیوژ، هم چرخ معیشت، شده بود نه چرخ سانتریفیوژ و نه چرخ معیشت؛ اما به فضل الهی و فشار مردم و رسانه ها، دوباره قطار انرژی هسته ای روی ریل خود قرارگرفته؛ شاید دوباره لبخندی بر لب خانواده شهدای هسته ای بنشیند و این دل هر ایرانی آزاده را شاد می کند. امروز دیگر همه می دانند که چرخ زندگی مردم و چرخ سانتریفیوژ، نه تنها در برابر هم نیستند، بلکه مکمل و مقوم یکدیگرند، بدین معنا که یا هر دو با هم می چرخند و یا اگر به بهانه یکی، دیگری از کار افتاد یا کند شد، هر دو به سمتی می روند که از چرخش بازایستند.

این روزها که به نام استکبارستیزی نام گذاری شده، خوب است بر این تاکید کنیم که مرگ بر آمریکا گفتن هرچند درست و موثر است، اما قطعا کافی نیست. دشمن را باید با همین چرخش قدرتمند سانتریفیوژها و همان چرخش معیشتی که وعده داده بودند خاک کرد. دشمن را باید به جایی رساند که تحریم توسط آمریکا، تحریم آمریکا باشد نه ایران و این شدنی است.