در شیراز فرصتی دست داد تا در جمعه ای پاییزی به باباکوهی بروم و از چشم انداز مرتفع آن به شهر نگاهی بیندازم. هنگام بالا رفتن، دختر خانمی با لهجه خوش شیرازی به همراهانش می گفت: «حالا مگه او پایین چش بود که اومدیم بالا؟» دیدم سخنی بس حکیمانه می گوید. رها کردن دامنه سرسبز و به ارتفاع خشک برآمدن نیازمند دلیلی استوار است.

کنار آرامگاه باباکوهی که درش بسته بود، بساط شادمانی برقرار بود. یاد داستانی از رسول پرویزی افتادم به نام «درویش باباکوهی آرام مرد» در مجموعه شلوارهای وصله دار. خلاصه داستان از این قرار است که درویش کوچک علی یا درویش باباکوهی همواره مقیم و ملازم کوه بود و هفته ای یک بار برای