گاهی در شهر به دنبال خودت می گردی، توی شیشه مغازه ها، توی آینه های تزیینی خیابان ها، توی فلزهای درمانده شهری که صورت آدم را کج وکوله منعکس می کنند و حتی توی شیشه عینک آدم ها، می گردی و نمی یابی.

گاهی توی شهر گم می شوی و از پنجره خانه ها نگاه می کنی و در ردیف ماشین های ایستاده سر می چرخانی و توی پس کوچه ای نزدیک خیابان مطهری به صدای پتک مردی که دیواری را خراب می کند از خوابی که تو را به خودش کشیده می پری و می پرسی من کجا هستم ؟ توی خیابان قائم مقامی خانم. چقدر مانده تا لارستان؟ چیزی نمانده خانم. مکالمه ساده و مختصر و مفیدی است و بعد هم مرد دوباره آن پتک را می گیرد توی دستش و آن دیوار را