وقتی در چهارسالگی به کودکستان الوند در کوی فرنگی ها در همدان رفتم، برای من مدرسه، معنایی غریب داشت. مدرسه یعنی، یافتن دوستی که چون از او جدا شدم، روزها، بیمار بودم. مدرسه، یعنی، یک-دو-سه تا شش را با گچ روی تخته سیاه نوشتن، بی آنکه بدانی، به چه دردت می خورد. مدرسه، یعنی حیاطی درندشت، سرسبز با درختان سرکشیده. یعنی گذر از روی پل لغزان، در زمستان های پربرف همدان. گذر از زیر تاق های یخی و بسیاری رازهای دیگر. برای من کودکی که دست در دست خواهری مهربان، در کلاس پنجم دبستان، بی آنکه بدانی تفاوت آنها چیست. رفتن و این معنای مدرسه برای آخرین فرزندی است که سه مرگ فاجعی را اهل خانه در خانواده و پیش از من دیده باشند.