آترینای عزیزم، دخترم! من کنار آقای جعفری خوابیده ام. البته خودم را به خواب زده ام. آقای جعفری را که می شناسی؟ همان همسایه طبقه بالایی مان که مدیر ساختمان هم هست. او هم خواب است یا شاید خودش را به خواب زده است، نمی دانم.

پتو را مثل خودت وقتی برای محافظت در مقابل چیزهایی که در تاریکی هستند، روی سرت می کشی، روی سرم کشیده ام. آقای جعفری اصلا تکان نمی خورد انگار سنگ شده است. حتی پتو هم رویش نکشید. گوشه تخت مچاله شده و خودش را بغل کرده است. هر از گاهی نور موبایلم را رویش می اندازم تا ببینم نفس می کشد یا نه. تا این کار را می کنم، نفسش به شماره می افتد و من از زنده بودنش خیالم راحت می شود.