از محمد بن عباس نقل شده که گفت: درباره معجزات امام حسن عسکری(ع) صحبت می کردیم که یک ناصبی از مخالفان امام گفت: اگر ایشان به نامه ای که من بدون دوات و مرکب می نویسم جواب داد معلوم می شود امام است، و حق با او است. ما نامه ای نوشتیم و چند مسئله را سوال کردیم.

آن مرد ناصبی هم مسائلی را بدون دوات و مرکب بر کاغذی نوشت که اثری از نوشته بر کاغذ نباشد، و آن را در پاکتی گذارد و جزء نامه های ما قرار داد. ما نامه ها را به محضر امام حسن عسکری(ع) فرستادیم. امام(ع) جواب مسائل ما را داد و در نامه ای اسم او و پدر و مادرش را که پرسیده بود بر کاغذی نوشته بود.

مرد ناصبی تا چشمش به پاسخ امام افتاد، شگفت زده و مدهوش شد، و از حال رفت، وقتی به هوش آمد و آگاه شد، به امامت و حقانیت امام حسن عسکری(ع) اعتقاد پیدا کرد.(1)