آرشیو پنج‌شنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۸، شماره ۴۵۰۴
غیر قابل اعتماد
۱۰

شعر طنز

چه کنم گر که نخندم الکی؟
اکبر جمشیدیان
یک

ماتم از این که چرا دلشادم

از غم و رنج جهان آزادم

سر مویی نبود غم به دلم

رنج ایام نسازد کسلم

خنده خوش نقش ببندد به لبم

به طرب می گذرد روز و شبم

بذله گویی همه دم کار من است

شاهد این سخن اشعار من است

نه وکیلم نه امیرم نه وزیر

نه رییسم نه معاون نه مدیر

نه یکی تاجر بازارم من

نه یکی مالک دینارم من

نه مرا خانه و دکانی هست

نه زر و سیم فراوانی هست

نه روم در پی گنج دگران

نه برم حاصل رنج دگران

نه نفاق افکن و اهل جدلم

نه جلودار و نه باباشملم

پس کی ام من، چه کسم؟ کارگرم

زاده رنجم و اهل هنرم

کلبه ای تنگ و حصیری دارم

مختصر نان و پنیری دارم

زن و فرزند عزیزی ست مرا

مادر پاک و تمیزی ست مرا

خانه ام مرکز صلح است و صفا

مهد عشق است و امید است و وفا

با وجودی که بسی کم پولم

روز و شب، زنده دل و شنگولم

بی سبب شاد به هر انجمنم

راستی «برهنه خوشحال» منم

باری، ای مردم با عقل و کمال

باشد اینم به جهان وصف الحال:

زیر این گنبد فلفل نمکی

چه کنم گر که نخندم الکی!

دو

ای که نداری ز جهان جز گله

نیست تو را یک سر مو، حوصله

روی تو هرجا نگرم درهم است

قلب تو پیوسته قرین غم است

بس که تو را هست غم بی شمار

گشته ای افسرده و زار و نزار

خواهی اگر قلب تو روشن شود

پیش تو عالم همه گلشن شود

درگذر از غصه و از اشک و آه

خنده بکن از ته دل قاه قاه

خنده به قلب تو صفا می دهد

خنده به چشم تو ضیا می دهد

خنده به روی تو دهد آب و رنگ

می شوی اندر بر مردم قشنگ

خنده به هر لب که عیان می شود

گر که بود پیر، جوان می شود

خنده کند دور ز تن درد را

خنده کند سرخ، رخ زرد را

بین دو لب، خنده چو گردد عیان

غصه و غم را ببرد از میان

فایده خنده بود بی شمار

چون من آزاده در این روزگار

ترک غم رفته و آینده کن

خنده کن و خنده کن و خنده کن!

وام از طریق دوست گرفتن
محمدحسن صادقی

«ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست»

دفترچه های قسط مرا ده نشان دوست

وام از طریق دوست گرفتن چه خوش بود

یا از طریق رابطه با دوستان دوست

دردا و حسرتا که حقوقم ز دست رفت

دستم نمی رسد به حقوق کلان دوست

دخلم کفاف نان شبم را نمی دهد

بستم دخیل خویش به دخل دکان دوست

محتاج وام دوست چنانم که هرکه دید

رحم آیدش مگر دل نامهربان دوست

بی ضامن این زمان ندهد هیچ بانک وام

این کار شاق هست فقط در توان دو ست

ما را که رانده ایم ز درگاه بانک ها

درگاه آخر است فقط آستان دوست

بانکی که وام داده به ما ورشکستگان

دارد خیال خوردن وجه الضمان دوست

اکنون که قصد جان مرا کرده وام من

شاید که بنده نیز بیفتم به جان دوست

وامی که پشت من شده خم با گرفتنش

صاف است وقت دادن قسطش دهان دوست