ایرادی ندارد که مخاطب روزی ده ها بار به فضای مجازی یا شبکه های خارجی سر زند؛ آنچه اهمیت دارد این است که مخاطب هرگاه گرفتار تناقض در اخبار شد به رسانه ملی مراجعه کند و درست ترین و راست ترین حرف ها را از رسانه ملی ببیند و بشنود.

سریال هایی که در رسانه ملی ساخته می شوند باید از هر لحاظ بسیار قوی باشند و در مقایسه با دیگر سریال های شبکه های برون مرزی از هر لحاظی که ببینید قدرتمندتر عمل کنند؛ چنین می شود که به مرور تلویزیون مخاطبانش را بیشتر و بیشتر می کند.

در زمان های نه چندان دور یک سری سریال ها و برنامه های جذابی در تلویزیون تولید می شد که در زمان پخش، خیابان ها را خلوت می کرد زیرا مردم می خواستند هر طور شده داستان آن سریال ها را دنبال کنند. الان هم هنگام پخش مسابقات حساس فوتبال چنین اتفاقی روی می دهد ولی در کل سال شاید فقط با یک یا دو سریال درجه یک مواجه باشیم.

شبکه های خارجی فارسی زبان جز رنگ و لعاب و آویزان شدن به غیراخلاقیات چه دارند برای جلب مخاطب؟ هیچ ندارند؛ نه بازیگران خوبی دارند و نه تکنیسین های ماهری! پس ما که در داخل کلی هنرمند خلاق داریم خیلی راحت می توانیم از آنها جلو بزنیم به خصوص تلویزیون ما را به محصولات اخلاقی و پاک می شناسند و این بزرگ ترین سرمایه برای رشد است.

مخاطبان جوان مدام پیگیر «بازی تاج و تخت» بوده اند ولی همین ها از سریالی مثل «پایتخت» هم استقبال می کنند چون با حفظ استانداردهای تولید شده. پس چاره ای نداریم جز آن که قید تولید سریال های درجه چهارم و پنجم را بزنیم و فقط و فقط سریال های درجه یک تولید کنیم.

جوانان ما عاشق برنامه های ورزشی تلویزیون هستند. باید طوری کار کرد که این عشق به سمت سریال های نمایشی هم بیاید؛ سریال های پاکی که برگ برنده رسانه ملی در برابر رقبای خارجی و رها از بند اخلاق خود است.