برخی از متفکران حوزه سیاستگذاری عمومی براین باورند، پیش از آنکه یک کشور آرمان، چشم انداز و هدف برای توسعه داشته باشد، باید الگو یا پارادایم مسلط رشد و توسعه خود را مشخص کند.برخی هم داشتن آرمان و چشم انداز توسعه را مقدم بر الگوی توسعه می دانند.برخی هم اصولا باوری به الگوی های رشد و توسعه با محوریت دولت ندارند و می گویند که سازوکارهای مبتنی بر بازاراست که مسیر رشد، پیشرفت و آبادانی را نشان می دهد.این مناظره های نظری زمانی برای کشورما اهمیت پیدا می کند که با گذر از 7 برنامه توسعه و صرف منابع مادی و معنوی بسیار، کشور همچنان در مسیر ناهموار رشد و توسعه اقتصادی قرار دارد. فارغ از اهمیت داشتن