پسربچه ای گم می شود و با گم شدن او چند راز هم فاش می شود؛ البته رازها بیشتر برای ما در مقام مخاطب است و شخصیت ها چندان از وضعیت روایت خبر ندارند. به نظر شبیه آن نگاه هیچکاک است که می گفت برای تعلیق باید مخاطب بیشتر از شخصیت های درون فیلم آگاه باشد؛ اما در «هزارتو» نه خبری از تعلیق است و نه خبری از شخصیت. همه چیز همان تیپکال های همیشگی است. آدم هایی که دروغ می گویند و از لو رفتن فرار می کنند و حال با گم شدن یک بچه لو می رود. یکی فکر می کرده دامادشان حقش را خورده است و حال در یک بزنگاه می تواند او را تیغ بزند یا آن یکی عاشق شوهر همسرش است و حال فرصت را غنیمت می شمرد تا آن را درون حدقه چشمان دوستش فرو کند.