شاید بچه که بودم توی انشاهایی با موضوع «دوست دارید در آینده چه کاره شوید؟» چیزهای مختلفی نوشته باشم. از معلم و معمار گرفته تا خلبان و پزشک. اما حالا که عقلم کمی بیشتر از آن موقع ها می رسد می گویم شغل کارگرهای روزمزد را دوست دارم. همان هایی که اول صبح می ایستند کنار خیابان و نمی دانند امروز قرار است سقف کدام خانه شهر را گچ کاری کنند یا آجر را بالای کدام دیوار بیندازند. اصلا نمی دانند امروز قرار است چیزی گیرشان بیاید یا نه. فقط می دانند که باید صبح از خواب بیدار شوند. دوست دارم هر صبح زندگی را شروع کنم و ببینم امروز قرار است روزی ام از کجای جهان برسد. مثل صیادی که هر صبح تورش را گوشه ای از دریا پهن می کند و به جای دریا، فقط طلوع خورشید را نگاه می کند.