یک باز شکاری که در طلب طعمه پر و بال بیاراسته بود تا جانوری شکار و با آن شکم خود را سیر کند، هرچه در دشت و بیابان چشم چرخاند طعمه ای برای شکار پیدا نکرد. از این رو به رغم توصیه پیشینیانش که به محل سکونت آدمیان نزدیک نشود، به محل سکونت آدمیان نزدیک شد تا مرغی، خروسی، گربه ای چیزی شکار کند. ناگهان چشمش به مرغی افتاد که در وسط یک زمین بایر برای خودش مشغول دانه برچیدن بود. ارتفاعش را کم کرد تا مرغ را شکار کند، اما همین که به زمین رسید، مرغ گفت: دست نگه دار. باز گفت: برای چی؟ می خواهم تو را بخورم. مرغ گفت: مگر من چه گناهی کرده ام؟ باز گفت: گناه تو این است که بی وفایی. مرغ گفت: من کجا بی وفایی