ضرب المثلی هست که هنوز ابداع نشده از سر فقر زبانی که هی معنا را سر می برد. می گوید: خروسی که شب هنگام بخواند، صبح را خود اختراع کرده و با این حساب به هیچ خورشید مشرقی نیازی نیست، علی الخصوص از اینجا که من ایستاده ام و موهای جوگندمی یک مرد در دوردست، تمام مه های جهان را جمع کرده تا بگوید وضوح، سوءتفاهمی بیش نیست. می گویی منظور من علی باباچاهی است؟ و من می گویم بستگی دارد که او را در کدام سیاره ملاقات کرده باشید، که شاعر قرار هم اگر بگیرد بر بی قراری است و او که نام کوچک تمام گرسنگان رنگ را می شناسد آهسته نفس می کشد که تق اش درنیاید که پروانه ها در پشت نام خود مخفی می شوند. از نسلی که چهل را ساخت،