تهدیدات سخیف اخیر علیه رئیس جمهوری خود به تنهایی می تواند موجبات تاسف از سقوط اخلاق نقد و رقابت سیاسی در کشور باشد. اما تاسف بیشتر از آن سو است که این اتفاق مسبوق به سابقه ای طولانی است و به طور مکرر در حال تکرار است و در این شرایط نه تنها مرتکبین مورد نصیحت و هشدار خاصی قرار نمی گیرند که حتی در جاهایی حرکت های آنها مورد تکریم هم واقع می شود. حرکت هایی که نه شکل آن از نظر ادب بیان مساله سنخیتی با اخلاق اسلامی و انقلابی ما دارد و نه محتوای آن از منظر ضربه به وحدت و ایجاد دوقطبی را می توان در تناسب با تدبیر و عقلانیت دانست.