دیروز، صدودوازدهمین زادروز نیما یوشیج بود؛ کسی که او را با لقب «پدر شعر نو فارسی» به یاد می آوریم. در باور عموم، نیما کسی است که شعر فارسی را از قید قوالب عروضی آزاد کرد. به این معنا که شعر با نیما توانست از محدودیت وزن های از پیش موجود شعر کلاسیک فراتر برد، اما آیا اهمیت پدر شعر نو صرفا در عوض شدن قالب و آزمودن صورتی جدید است؟

قدر مسلم شکست قالب های عروضی تنها بخشی از نوآوری نیما و رویکرد تاریخی او به شعر فارسی است. جایگاه نیما در شعر فارسی را صرفا نباید در سطح عوض شدن قالب شعر دید بلکه دستاورد او را باید در هستی شناسی اش و نگاهی که به جهان پیرامون داشت، بررسی کرد. شاید بهتر آن باشد