ممیزی و دخالت دادن سلیقه های شخصی بدون درنظر گرفتن قوانین فرهنگی کشور چیزی جز توهین به شعور نویسنده و خواننده، یعنی فرهنگ جامعه نیست. «من» به عنوان دو نفر؛ یک «منی» که آثارش ممیزی شده و می شود و «منی» که باید آثار ممیزی و سلاخی شده فرهنگی دیگران را بخواند، کسی هستم که بیشترین زخم های فرهنگی و روحی- روانی را خورده و می خوریم؛ چه از چاپ اولین کتابم تا آخرین کتاب -به جز یک کتاب- شامل ممیزی شده است. در دو کتاب دیگرم که یکی چاپ اول آن در سال 84 بوده و در همان زمان ممیزی شده، برای چاپ سوم 12 مورد جدید باز هم دچار حذف شده. یا کتاب دیگرم (ماه تا چاه) را آن قدر شخم زده اند که هنوز در شوک هستم و مانده