رویاها دو نیم شده است، سایه ها دو نیم شده است، واژه ها دو نیم شده است و تنها انتظار است و انتظار است و انتظار. حرف در دهان نمی چرخد، سرها می لغزند زیر پتو، حرف اگر در دهان بچرخد، گریه امان انعقادش را نمی دهد. امید نه، انتظار هم نه، سرگردانی اینجا حاکم است، خاطره ها در هم می پیچد و مبنای زمان روزی است که به «اینجا» آمده اند و روزی که مواد را ترک کرده اند. ستاره، الهام، فهیمه، اعظم، سمیه و کبری ساکنان تخت های مرکز درمانی و بازتوانی مادر و کودک پروین، مددسرای لویزان و مددسرای بانوان آفتاب نیلوفری راویان سقف های اشتراکی زنانی هستند؛ زنانی که سهم شان از خانه و سقف و اطمینان آن، شمشادهای کنار پارک