فوق الدین احمد یزدی (تفتی) در شهر تفت (یزد) در اواخر قرن دهم هجری متولد شد و معاصر شاه صفی و شاه عباس دوم صفوی بود. پس از اتمام تحصیلات مقدماتی اش در یزد، به اصفهان رفت و شاعری پیشه کرد. سپس به هندوستان رفت و در لاهور و کشمیر و سورات (شهری در گجرات هند) زندگی کرد. او توانست در آنجا جایگاه ویژه ای برای خویش به دست آورد و سرانجام به وطن بازگشت و حوالی 1050ش درگذشت و کالبدش در زادگاهش تفت مدفون شد. اما آنچه سبب شهرت بسزای فوقی یزدی است قدرت سرایش وی در هزلیات است. چنانکه هزلیات دیوانش مشتمل بر مثنوی، غزلیات، قصاید، ترکیب و ترجیع بند، قطعات، مفردات و... شده و آن را ذیل رساله «کنزالمهملات» (1244ق)