فهم ما از امر نو در شکل هایی که ارائه می دهیم و تجسم ما از فضا و دگرگونی آن، خودش را نشان می دهد، در دیدن آنچه رخ خواهد داد و نه فقط آنچه در حال وقوع است. فرم هایی که می سازیم، مولفه ای بسیار جدی در تحلیل این فهم است. آنچه از تاریخ به یاد می آوریم و آنچه را که احضار می کنیم، همواره در خود نوعی از فهم و فراخوان را همراه دارد که وجهی از مواجهه مان را با آنچه رخ خواهد داد، پیش می کشد. فرهاد قصیری با مس و اشکال قدیم، از جمله ظرفی به نام تشت، امکان چند نوع مواجهه را فراهم کرده است. این امکان، هم در جنسی که انتخاب کرده مهیا می شود و هم در نوع ظرفی که برای برقراری این مواجهه یافته است. ما نمی دانیم