حکایت قوم سبا در سوره ای به همین نام (سوره سبا) در قرآن کریم نقل شده است. مردم سبا قومی قدیمی از عرب بودند که در یمن زندگی می کردند. درباره زندگی و اوضاع اقتصادی و اجتماعی آنان قرآن می فرماید:

برای قوم سبا در وطنشان (یمن) از جنوب و شمال دو سلسله باغ و بوستان بود. میان شهر سبا و شهرهای پر از نعمت و برکت آن اطراف، قریه هایی نزدیک به هم قرار داشته است، با فاصله ای کوتاه و سیر و سفری معین که رفت و آمد بین آن ها با راحتی و ایمنی صورت می گرفت. خداوند به آنان فرمود: از رزق خدای خود بخورید و شکر او را جای آورید که هم شهری نیکو و زیبا دارید و هم خدایی غفور و مهربان؛ اما آنان ناشکری کرده و نافرمانی نمودند و بر خود ستم روا داشتند. خداوند آنان را مجازات کرد و البته مجازات آنان چیزی جز نتیجه طبیعی اعمال زشتشان نبود. خداوند سیلی سخت (سیل عرم) را برای هلاکت آنان فرستاد و به جای آن دو باغ پر نعمت، دو باغ دیگری به آنان داد که بار درختانش تلخ و ترش و بد طعم و کمی نیز درخت سدر بود. ذلک جزیناهم بما کفروا و هل نجازی الا الکفون

این کیفر کفران آنان بود. آیا ما با رحمتی که به بندگان داریم تا کسی کفران نکند مجازاتش خواهیم کرد؟