حرف خوب را باید زد و آن را تکرار کرد. حالا هم حاجی مایلی حرف خوبی زده است. اگرچه ممکن است برخی از حرف های او درست نباشد و بعضی از اظهار نظرهایش هم باعث ناراحتی عده ای شود ولی سرمربی اسبق تیم ملی در مواقعی حرف هایی می زند که اگر عمیق به آن توجه کنیم، می بینیم که درست است. محمد مایلی کهن در مصاحبه اخیر خود شفاف گفته: «این بازیکنان (تیم ملی) همان بازیکنان کی روش هستند اما تفاوتی که دارد، این است که از او حساب می بردند اما از ویلموتس حساب نمی برند.» اشاره مایلی کهن به کاریزمای سرمربی بلژیکی است. شاخصه ای که خود حاجی مایلی نیز در زمان سرمربیگری اش در تیم ملی دارا بود و به نوعی مربیان دیگری مانند علی پروین، امیر قلعه نویی و علی دایی هم در تیم ملی از آن برخوردار بودند. کارلوس کی روش سرمربی سابق تیم ملی از این خصوصیت در سطح بالایی بهره مند بود و کاریزمای قابل توجهی داشت. کی روش با این خصوصیت که برای یک مربی لازم است، از لحاظ روحی روی شاگردانش کار می کرد و همین موضوع باعث برتری تیم ملی در بسیاری از بازی ها می شد. چه آنکه این کار روحی جنبه تخریبی روی حریف هم داشت و کی روش با صحبت هایی که داشت، باعث می شد که ذهن بازیکنان و مربی حریف و حتی داور به هم بریزد. کی روش با کاریزمای خود روی بسیاری از هواداران تیم ملی فوتبال نیز تاثیر مثبت گذاشته بود.

با این حال، آنچه این روزها از سرمربی بلژیکی می بینیم، چندان نشانی از کاریزمای تاثیرگذار در تیم ملی نیست. جالب اینکه گفته می شود تعدادی از بازیکنان تیم ملی در محافل خصوصی شان گفته اند که ویلموتس ابهت ندارد و این موید همان اظهار نظر مایلی کهن است. البته بدیهی است که منظور از ابهت، برخورد چکشی یا استفاده از الفاظ و جملات منسوخ شده، نیست و اصلا به معنای برخورد بد با بازیکنان هم نیست اما اینکه تیم ملی تحت هدایت او، آن تیم سابق نیست موضوعی است که بسیاری به آن اشاره دارند و نمی توان بی تفاوت از کنار آن گذشت. این حس وقتی بیشتر تقویت می شود که ویلموتس در آستانه بازی حساس با عراق قهر می کند و در هیچ مقطعی اقامتی طولانی هم در ایران نداشته و در این شرایط باید از او پرسید: «آقای ویلموتس! واقعا دلت با تیم ملی ایران است؟»