«این حق مردم است که اعتراض کنند» و «حساب آشوبگران و اغتشاشگران از مردم جداست». این دو جمله را این روزها شاید بارها از زبان مسوولان کشور - از بالاترین سطح تا مدیران میانی- شنیده باشید.

جمله اول وقتی از زبان رئیس جمهور بیان می شود یعنی عالی ترین مقام اجرایی کشور، خود واقف به شرایط اقتصادی و معیشتی مردم بوده و این حق را برای شهروندان قائل است که از شرایط موجود ناراضی و گله مند و حتی عصبانی باشند.

جمله دوم، اما اگر چه از نظر بار معنایی و تبلیغاتی خوب و ایده آل است، ولی تا کنون برنامه ای برای این تفکیک از سوی مسوولان و متولیان امر سیاست و اجتماع دیده نشده است. تابه حال کسی به این فکر نکرده است که تمایز معترض و آشوبگر در عرصه میدانی و در صحنه های اعتراضی چگونه صورت می گیرد؟ نحوه مواجهه مدیران و متولیان  و عوامل برقراری نظم در جامعه با هرکدام از این دو وجه چگونه است و چگونه باید باشد؟ کدام بستر برای ارائه صریح و بدون لکنت حرف مردم معترض تدارک دیده شده؟ سهم معترضان  از رسانه های رسمی و ملی (اتفاقا در مقابل سهمی که آشوبگران و اشرار در این رسانه ها دارند) چیست؟ بیایید از این زاویه به موضوع نگاه کنیم. اعمال و اقدامات خرابکارانه اشرار و آشوبگران از دو وجه مورد توجه قرار می گیرد. رسانه های مخالف، ضدانقلاب و حتی رسانه های بین المللی با بیشترین ضریب این اقدامات را در خروجی هایشان بازتاب می دهند و تلاش می کنند رندانه آنها را جای مردم بنشانند. رسانه های خودی هم با هدف نشان دادن تصویر واقعی از پشت پرده ها و ایجاد بازدارندگی و هشدار و انذار، اقدامات اشرار را بازنمایی می کنند.

به عبارتی خرابکاران مستظهر به حمایت های فوق تصور مالی و مادی و رسانه ای هستند که متاسفانه گاهی رسانه های داخلی هم در همین موقعیت قرار می گیرند. اما حق مردم معترض و گله مند چه می شود؟ چه کسی قرار است حرف مردمی که با صدها مشکل و گرفتاری مواجه هستند و همه حرفشان این است که می خواهند صدایشان به گوش مدیران برسد را بازتاب دهد؟ چرا باید صدای معترضان در پس عربده های اشرار و آشوبگران گم شود؟ دستگاه تبلیغی نظام چه طراحی ای برای شنیدن و بازگو کردن این دغدغه ها دارد؟ این که باید خیانت های آشوبگران و آمران پشت پرده داخلی و خارجی برای مردم نمایان و آشکار شود، امری ضروری و لازم است، اما همه ماجرا این نیست. دستگاه ها و نهادهای متولی به ویژه رسانه ها و ویژه تر رسانه ملی می توانند کانال مناسبی برای بازتاب دادن معترضان واقعی باشند.

 شک نکنیم شنیده شدن صدای مردمی که از مشکلات و بعضا سوءمدیریت ها گله دارند از رسانه های داخل نظام، بهترین راه برای تفکیک معترض و آشوبگر است. این اتفاق، هم اعتبار و وجاهت رسانه های خودمان را بالا می برد،  هم رسانه نماهای آشوبگر را رسوا می کند.