ما در دنیایی زندگی می کنیم که بسیار به واسطه فناوری کوچک شده است و همه جوامع به هم نزدیک شده اند. شکل زندگی ما به همدیگر نزدیک شده است و در نتیجه نوعی جامعه جهانی شکل گرفته که حتی خرده فرهنگ ها را هم تجمیع کرده است. به نظر من دلیل به وجود آمدن افراطی گری هایی نظیر داعش در این روزگار نیز تمایل به جیغ آخر است.

در چنین شرایطی، انبوه ماهواره، انبوه شبکه های تلویزیونی و انبوه فیلم های سینمایی، متاثر از فناوری، فضا و هوای اطراف، ما را دربرگرفته اند و باید قبول کرد که این امواج را نمی توانیم ببندیم بلکه باید خودمان را تطبیق دهیم یعنی آن بخشی از محتواهای بیرونی که سالم است را وارد شبکه های تلویزیونی خود کنیم و حتی اجازه دهیم از این محتواها به صورت پالایش شده، استفاده شود.

در تولید هم نباید مدام نگران نتیجه کار باشیم. به هرحال سریال سازان ما و آنهایی که در تلویزیون کار می کنند، خط قرمزها را می شناسند و می دانند چگونه کار کنند که مشکلی پیش نیاید پس نباید این قدر نگران نتیجه تولید بود.

کسی از خط قرمزها عبور نمی کند. چه در ساخت، چه در نمایش و چه در دیالوگ ها، کسی از خط قرمزها عبور نمی کند زیرا اغلب نیروهای معتمد، خط قرمزها را می شناسند.

همین حالا هم سریال هایی که با خیال راحت تولید شده اند به لحاظ سرگرم سازی، جذاب تر بوده و بهتر توانسته اند با مخاطبان ارتباط برقرار کنند.

وقتی تهیه کننده و کارگردان خیال شان راحت باشد که می توانند براساس ایده هایی که در ذهن دارند همان حرفی را که دوست دارند بزنند یقین بدانید که خروجی، کیفیتی متعالی خواهد داشت. ما می توانیم با برنامه سازی خودمان مردم را پای تلویزیون بنشانیم. پس خیال سازندگان را راحت کنیم تا با خیال راحت محصول مدنظر خود را تولید کنند.