بی انگیزگی سیاه، همان است که  دنیا در نگاهت بی رنگ می شود. 

بیشتر می خوابی تا دنیا را نبینی. کمتر کار می کنی تا وقت و توانت را برای دنیایی که دوست نداری تلف نکنی و دیگران هم به سادگی این بی انگیزگی را می بینند و لمس می کنند و بی انگیزگی سفید هم، ناشی از همان بی رنگ شدن دنیاست. 

اما این بار کمتر می خوابی و بیشتر کار می کنی و خودت را به هزار فعالیت و کلاس و تفریح سرگرم می کنی تا از این حس فرار کنی و کمتر، به یاد پوچی دنیا بیفتی. اما من هیچ کدام از این نگرش ها را قبول ندارم، دنیا پوچ نیست، دنیا محل خستگی و کم آوردن نیست ما به گونه ای زندگی کرده ایم که از تحلیل معنای واقعی زندگی، عاجزیم...