در یادبود خنیاگر سرمست، تنبورنواز آتش دست این سرزمین، مرحوم سیدخلیل عالی نژاد اندوهی شگرف بر دل سایه می اندازد و این رباعی حکیم عمر خیام نیشابوری پیوسته به ذهن من متبادر می شود که جامی است که عقل آفرین میزندش/ صد بوسه ز مهر بر جبین میزندش/ این کوزه گر دهر چنین جام لطیف/ می سازد و باز بر زمین میزندش. به راستی سید خلیل، این رامشگر بزم عشق و جنون مانند ستارگان سحری که عمری کوتاه دارند دمی چند در آسمان هنر ایران درخشید و چشم دلدادگان هنر ایران را به دیدار خودش روشن و با نوای دل انگیز ساز و آوازش در گوش ما زمزمه آغاز کرد و به ناگاه این کوکب سحری و این خنیاگر آسمانی، ساز خود را زیر بغل زد و لب از