منوچهر، شاهی رزمنده، پر تلاش، سازنده و دادگر است. زمانی که روزگارش به سر می رسد، چکیده زندگی خود را به فرزندش نوذر، چنین می گوید:

مرا بر صد و بیست شد سالیان؛

به رنج و به سختی، ببستم میان،

جهان ویژه کردم ز پتیاره ها؛

بسی شهر کردم، بسی باره ها.

کوتاه کردن دست بدان از جهان، به معنای کشورگشایی و تشکیل امپراتوری است. در برداشت منوچهر از دادگری، کابل می تواند حکمرانی مطابق باورهای مردم همان سامان داشته باشد. او می پذیرد مهراب که از نسل ضحاک است و ایرانیان او را بت پرست یا دگراندیش می دانند، حکمران کابل باشد ولی به شرط آنکه به ایران باج و خراج دهد و سرافکنده بماند.