چهل وهفت سال از آن روز می گذرد که پرویز اسلام پور، شاعر عجیب سال های پایانی دهه 40، از پله های دفتر قباد شیوا بالا رفت تا با او گفت وگوی شماره 100هفته نامه تماشا را ترتیب دهد؛ آن گفت وگوی عجیب و متفاوت با تیتر «از سال ها پیش تا هنوز هم»، سوم اسفند 1351 در سه صفحه منتشر شد اما هیچ سر و صدایی به راه نینداخت تا این که روزی ما به آرشیوها سری بزنیم و ببینیم چرا این گفت وگو، «گفت» ندارد. پرسش ها، جز آن آخری که می پرسد «بعد، آخرین گرافیست دنیا چه خواهد کرد» از متن حذف شده اند و تنها پاسخ ها به جای مانده اند. بعدها از شیوا پرسیدم این دیگر چه قالبی از مصاحبه بود؟ می گفت اسلام پور گفته بود از پاسخ ها معلوم است پرسش ها چه بوده است.

آن گفت وگو علاوه بر حذف پرسش ها، از یکی دیگر از ساختارهای مسلط گفت وگوهای مطبوعاتی نیز فراروی کرده بود؛ متن، بدون اشاره ای در مقدمه یا در معرفی شیوا به عنوان مصاحبه شونده، با نخستین پاسخ آغاز شده بود. عجب تجربه ای در ورود به جهان یک متن بدون پیش فرض ها و پیش انگاره های موجود... عجب خلاقیتی؛ و از پرویز اسلا پور که شاعر شعرهای شگفت «سطح شبح در سفر پاک» و «نمک و حرکت ورید» همین انتظار می رفت که چنین باشد در تظاهرات تک نفره ژورنالیستی اش.

حالا 47سال پس از آن روز، علی مظاهری، روزنامه نگار دانسته روزگار ما، با «بوق اشغال»اش سراغ از شیوا گرفته است؛ بوقی که از 18سال پیش دمیدن آغازیده و فصلی تازه به کتاب گفت وگوهای مطبوعاتی افزوده است.