دو، سه روز قبل از ماجراهای بنزین و اتفاق هایی که در دوهفته اخیر رخ داد، ویدیویی از یکی از برنامه های خبری رسانه ملی دست به دست می شد که در آن گزارشگر آقای دزدی را مقابل دوربین وادار می کرد از یک دسته صددلاری، چند صد دلاری را «کف ببرد». بعد دیگر اینترنت قطع شد و به مددآن ، این ویدئو دست به دست نشد تا همین روزها که دوباره اینترنت بازگشته و این بار ویدیویی دست به دست می شود که در آن کارشناس برنامه ای از نحوه برخورد با اغتشاشگران صحبت می کند. امثال این ویدیوها بسیار است. منتخبی از یک برنامه در رسانه ملی که در هر حوزه ای حداقل یک مورد عجیب دارد؛ فرقی نمی کند موضوع سیاسی باشد، اقتصادی یا فرهنگی. رسانه ملی همیشه موردی برای اعجاب در آستین دارد. آنقدر که نقد و اعتراض به رفتارهایش هم تبدیل به یک عادت همگانی شده. از اردوگاه های مختلف سیاسی تا کارشناسان ارتباطات و مردم عادی، همه به این رفتارها انتقاد دارند و ظاهرا قرار نیست که اینها درست شود. از همان روزهایی که دوربین ها موقع «بگم بگم» و تهدیدهای سیاسی خاموش نشد تا همین روزها، شیب این نزول کیفیت در رسانه ملی هر روز بیشتر شده و ریزش مخاطب هم تاثیری به حال بزرگ ترین و قدرتمندترین رسانه رسمی کشور نداشته و ندارد. ما روزنامه نگاران حوزه فرهنگ به اندازه کافی نوشتیم و هشدارهایی که همه بی توجه به کناری نهاده شده و...حالا و در این شرایط شاید تنها کاری که از دست ما برمی آید، ایستادن مقابل تعدد بازنشر ویدیوهای عجیب از برنامه های رسانه ملی است. این ویدیوها و واکنش های بعدش تاثیری در اصلاح روند صداوسیما ندارد، اما دیدن دزدی که دزدی می کند، شمردن فشنگ ها از یک آلت قتاله، شنیدن نحوه شکنجه، رویارویی با مردی که چند همسر دارد و... هیچ یک ارزش دیدن ندارد. در جامعه ای با فشارهای مختلف اجتماعی و اقتصادی، ارسال ویدیوهایی از این دست، آزاری است که ما به دیگران می رسانیم. به اصلاح رسانه ملی که امید چندانی نیست، لااقل خودمان با خودمان مهربان باشیم حداقل.