واقعا باید گفت این شبکه های ماهواره ای ذره ذره دارند در فرهنگ ما نفوذ می کنند و در این امر بسیار تخصص دارند و می دانند چکار باید بکنند تا مخاطبانشان بیشتر شود، درحالی که آنچه به نمایش می گذارند و از آن بهره برداری می کنند، در زندگی واقعی چنین نیست و همه آن چیزی که نشان می دهند، خلاف واقع و مملو از نیرنگ است. آنها بلد هستند چگونه دروغ پردازی کنند و به سریال های خود رنگ و لعابی حرفه ای دهند بدون آن که ساختار و بدنه حرفه ای داشته باشند.

ما ساختار حرفه ای و تنومندی داریم که آنها ندارند. ما نویسندگان، کارگردانان، بازیگران، فیلمبرداران و صدابردارانی داریم که آنها ندارند و تنها مشکل ما قصه است. ما قصه نداریم و زود هم تسلیم می شویم.

تلویزیون ایران یکی از پاک ترین و بااخلاق ترین رسانه های دنیاست و تقریبا تمام سنین بدون نگرانی می توانند به تماشای آن بنشینند. فقط باید قصه خوب داشته باشیم و در آن صورت حتی لازم نیست برای سریال هایمان ده تا بازیگر ستاره بیاوریم. قصه خوب به بازیگر مشهور نیاز ندارد و فقط کارگردانی دقیق و هنرپیشه خلاق می خواهد.

اگر قصه خوب داشته باشیم می توانیم از جوان هایی که استعداد دارند و خاک تئاتر خورده اند، استفاده کنیم.

در تلویزیون در دوره های مختلف، بازیگرانی به واسطه سریال ها معرفی شده اند که الان هر کدام موتور محرک یک فیلم هستند. تلویزیون هنوز هم توان این را دارد که چهره سازی کند.

قابلیت چهره سازی تلویزیون را باید خیلی جدی بگیریم چون حتی می تواند زمینه ای باشد برای سرمایه گذاری. به عبارتی تهیه کنندگان باید با چهره های توانمند قراردادهای بلندمدت داشته باشند تا بعد از گل کردن و برند شدن، باز با حداقل هزینه با تلویزیون کار کنند.

سریال های ترک ماهواره ای نه اخلاقیات را حفظ می کنند و نه از منظر تکنیکی حرفی برای گفتن دارند و انگاری فقط تولید می شوند برای پر کردن آنتن. از آن طرف هنوز در تلویزیون خودمان سریال های جذاب و مخاطب پسند تولید می شود که کلی بحث ایجاد می کند. سریال هایی تماشایی هم در درجه اول داستان های جذاب و دیدنی دارند و چه خوب است که این داستان های جذاب، بیشتر و بیشتر شود.