معلولیت معیار سنجش ویژگی های انسانی نیست و تسهیل گری برای حضور موثر و مفید شهروندان دارای معلولیت می تواند منشا ثمرات و برکات زیادی باشد. با توجه به تنوع گروه های جمعیتی در جامعه نظیر افراد دارای معلولیت، سالمندان، زنان و کودکان، باید شهر را به گونه ای طراحی کرد که امکان بهره مندی این گروه ها از امکانات و فضاهای شهری فراهم شود. این نه یک نگاه ویژه به شهر، بلکه بخشی از وظایف مدیریت شهری است. افراد دارای معلولیت که ده تا پانزده درصد جامعه را تشکیل می دهند فقط به توانبخشی با ماهیت پزشکی نیاز ندارند، بلکه نیازمند توانبخشی مبتنی بر جامعه نیز هستند که بر اساس آن باید نظام های اجتماعی برای بسترسازی