ما انسان ها معمولا کلمات و جملات را بنا بر عادت و بدون تامل به کار می‎بریم. زبان و امکاناتش یعنی کلمات و ساخت‎های نحوی و... به شکل روزمره برای ما به عنوان ابزاری برای ارتباط با جهان خارج و بیان افکار و احساسات و خواسته‎های مان است. این نوعی رویکرد ابزاری و آلی به زبان است. در مقابل برخی اصحاب معرفت نگاهی استقلالی به زبان دارند، یعنی به تک تک کلمات و جملات توجه می‎کنند و به سخن دقیق‎تر خود زبان برای شان مساله است. نویسندگان، ادیبان، زبان‎شناسان و شاعران بزرگ از این دسته‎اند. برای فیلسوفان نیز زبان مساله است. آنها کلمات و واژه‎ها را به عنوان مفاهیم (concept) در نظر می‎گیرند و به تحول و تطور معنای آنها در دوره‎های تاریخی توجه می‎کنند.