نام اسماعیل خلج را سال هاست که با خود دارم، هنوز فراموشم نمی شود که در حوالی 18سالگی چطور در کتابخانه عمومی حسینیه ارشاد، نمایش نامه هایش را می بلعیدم، از «حالت چطوره مش رحیم» تا «گلدونه خانم» یا «شبات» که به نظرم یکی از غریب ترین و قریب ترین نمایش نامه های تاریخ ادبیات معاصر ماست، سال های سال اینها با من بود، تا اینکه عصر جمعه، هفدهم آبان 98، به دیدن جمعه کشی اسماعیل خلج نشستم و نخستین واکنشم آه بلندی بود از سر حسرت که چرا آن قدر دیر به مواجهه با چنین اثری رفته ام!  هیجان و شعف ناشی از اجرا چنان بود که در روزهای بعد، زبانم از تعریف و تمجید ارزش های اجرا باز نمی توانست بماند و در هر کلاس