آرشیو چهار‌شنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۸، شماره ۷۲۲۰
صفحه آخر
۱۶
یادداشت اول

سعادت بزرگ یک بازیگر

محمدعلی کشاورز (بازیگر)

نصرت کریمی تار و پودش با هنر عجین شده بود. او به همان میزان که بازیگر درخشانی بود، کارگردان توانایی هم بود و ثابت کرد که در جلو و پشت دوربین می تواند چشم ها را به خود خیره کند. او بازیگری را سال ها قبل و از تئاتر شروع کرد و از شاگردان عبدالحسین نوشین به شمار می رفت. به همین خاطر همواره نسبت به بازی روی صحنه تئاتر و کارگردانی آن دلبستگی داشت. من نصرت را از همان سال های دور بازی در تئاتر و سینما می شناسم.    یکی از برجسته ترین همکاری هایی که من و نصرت با یکدیگر داشتیم و تصور می کنم هیچگاه از ذهن مخاطب پاک نخواهد شد، سریال «دایی جان ناپلئون» است. او به قدری این نقش را از آن خود کرد که همه نصرت کریمی را از یاد بردند و آقا جان را با تمام وجود باور کردند. برای یک بازیگر سعادت بزرگی محسوب می شود که به یک نقش طوری جان ببخشد که مخاطب هیچ چیز جز آن کاراکتر را باور نکند و نصرت به این مهم دست یافت. جای تاسف دارد که هر از چند گاهی با این یادداشت های تلخ باید روزهای شیرین رفاقت و همکاری با عزیزانم را بنگارم.