بهاره حتما تا حالا مرده است. بهاره، احمد، صمد و فرزاد حتما تا حالا مرده اند...

خاتون منتظر ما نبود. وقتی رسیدیم، مددکار کمیته امداد، از پشت نرده ها صدا زد «همسایه». خاتون از پشت تیغه پستوی ته حیاط سرک کشید و ما را که دید کنار نرده ها، از پستو آمد بیرون با همان آستین های تا آرنج بالا جسته. انگشت های سرخش از کف و آب و چنگ مالی لباس را در هم پیچاند و به دامن پیراهنش کشید و «بفرمایین، بفرمایین»، هول زده ای گفت. مددکار، سراغ «بچه ها» را گرفت. سمت راست حیاط، «خانه» خاتون بود. با همان چهره «خانه»؛ دیوار دوغاب زده و در آهنی قفل دار و ردیف شیشه های