کمتر گونه ای در ایران حساسیتی مانند یوز آسیایی دارد، همین موضوع باعث شده فعالیت در این حوزه به راه رفتن در میدان مین شباهت داشته باشد. کافی است یک مقام مسوول دولتی یا کارشناس حیات وحش سخنی درباره این گونه بگوید که به مذاق گروهی خوش نیاید، آن وقت است که سیل اتهام ها و انتقادها به سوی فرد روانه می شود و او را در سه کنج قرار می دهد. با این حال این نقدها که گاه به شکل مغرضانه مطرح می شوند، کارشناسان این حوزه را از کار کردن برای حفاظت این گونه ناامید نکرده است. آنها همچنان معتقدند تا آخرین یوز به تلاش های شان ادامه می دهند، حتی اگر گروهی در افراطی ترین شکل آنها را به رهاسازی