بار اول در فرودگاه مهرآباد دیدمش. قرار بود با هم به چابهار برویم و از آنجا به دشتیاری. با دیدنش کمی جا خوردم. فکر نمی کردم پسری به این جوانی مدیر موسسه ای باشد که کم کم داشت قد می کشید و خودش را به دیگران معرفی می کرد؛ «دست یاری به دشتیاری» که چه اسم خوبی بود.

حسین علیمرادی را همیشه مثل همان روز اول با لبخند و آرامش چهره اش به یاد می آورم. اول مهر بود. برای بازگشایی مدرسه نوسازی شده روستای پیرسهراب به دشتیاری می رفت و من قرار بود گزارشی از آن تهیه کنم. با ذوق و شوق از مدرسه حرف می زد، از اینکه لابد الان بچه ها به خاطر کلاس های رنگ شده و نیمکت های جدید ذوق زده اند و چقدر دلش می خواهد زودتر آنها را ببیند.