قسم خورده اند که هرگز نخندند، به جای لب ها اما چشمان شان می خندد، آفتاب خیابان پوست شان را سوزانده است، دمپایی به پا دارند و زیر مه سنگینی که دره فرحزاد را در خود گم کرده است، با توپ پلاستیکی دو لایه بازی می کنند، می دانند پدران شان «مریض» هستند، می دانند مادران شان توان خرید یک جفت کفش را ندارند و می دانند که زندگی آنها هرگز شباهتی به ساکنان همسایگان فرحزاد بالا و پونک نشین ها نخواهد داشت، آنها نه کودکان پایین شهرند، نه کودکان حاشیه