سربازی، شوخی بی رحمانه ای بود که زندگی با کاوه کرد. شاید همه مردهایی که به سربازی رفته اند بگویند که در حق شان اجحاف شده، اما کاوه مطمئن بود با سربازی رفتن زندگی اش دگرگون می شود. سال ها سرباز فراری بود. نه اهل خارج رفتن بود که گذرنامه بخواهد و نه پولش به ماشین خریدن می رسید که بخواهد گواهی نامه بگیرد. به تحصیلات هم هیچ وقت علاقه ای نداشت و گذارش به دانشگاه نمی خورد. شغل هم که چون نداشت، گرفتن کارت پایان خدمت برایش بی معنی بود. کارهایی هم که می کرد هیچ کدام کارت پایان خدمت نمی خواست؛ تعمیرگاه و کارواش و قهوه خانه و بقیه، اهمیتی به سربازی رفتن نمی دادند، برای او هم شغل های خوبی بود اما در آن شغل ها هم بند نمی شد و سه، چهارماه یک بار شغلش را عوض می کرد.