بوی غریبی توی شهر می چرخد، دماغ من هر لحظه چیزی می خواندش؛ یک بار بوی دارچین سوخته، یک بار بوی بادام تلخ، یک بار بوی خانه عمو جان آن هم بعد از رفتن همه اهالی خانه شان به خارج، آن وقتی که چیزی توی خانه گندیده بود، بعد هم بوی بچه گربه مرده توی انباری یا بوی باروت بعد از آن آخرین باری که با موشک یکی از خانه های روبروی خانه ما را زدند. بو می کنم و می چرخم، مثل گربه ای که به دنبال شکار می گردد، همه شهر را می چرخم، از شمال به جنوب می روم و از شرق به سمت غرب و در ایستگاه راه آهن از خفگی نفسم می رود، چیزی توی این شهر است که مثل دود تعقیب مان می کند و همزمان بوی سوختگی و دل مردگی می دهد، این را روی یکی