گاهی باید با خودت بگویی خدا را شکر که دیگری رفت. خدا را شکر که نقابش را برداشت و تو واقعیتش را دیدی. زندگی همین است. دنیا همین است. ای کاش وقتی بنای سبک زندگی خود را بر اصلی خاص استوار می کنیم، بدانیم هرآن احتمال بروز هر حرکتی از ناحیه کسی که روزی برای او احترام خاصی قائل بودیم، وجود دارد. از آدمها بت نسازیم چون در نهایت خودمان سرخورده خواهیم شد. هرآدمی ممکن است خطا کند، درست مثل خود ما. مهم راهی است که انتخابش کرده ایم، پس بی توجه به آنچه دیگری مرتکب شده، به راهمان ادامه بدهیم. در مسیر زندگی باید حواسمان به راه باشد، نه به بی راه و نه به آدم های نامربوطی که حواسمان را پرت می کنند تا مسیرمان را گم کنیم.