انتخاب عنوانی چون «پینوکیو» بر اجرایی که شخصیت هایی کم و بیش آشنا دارد، استقبال از یک چالش گریزناپذیر است، بخصوص که تماشاگران از همان ابتدا در پی مشابهت و نقاط اتصال اجرا با پینوکیوی تاریخی می روند. گو اینکه در ادامه، مفهوم دروغ گویی است که همه چیز را سامان می بخشد. روایت پنجاه دقیقه ای «پینوکیو» بیش وکم در حال و هوای آدم هایی ا ست گرفتار موقعیت های بغرنج زندگی که برای صیانت نفس، مدام باید تصمیم بگیرند روایت خویش از واقعه را چگونه بازنمایی کنند. اینجاست که پای اخلاقیات به میان آمده و انتخاب بین راستگویی یا دروغ اهمیت می یابد. همان طور که «سام هریس» در کتاب «دروغ/اراده آزاد» متذکر شده «افراد