این تن کرخت و خسته ام، همیشه عادت کرده، تو مرا خوب می شناسی، می دانی که زود عادت می کنم. یادت می آید خیابان پنجم بهار را؟ آن شب ساعت 9 قرارمان بود، گفتی: اگر دیرتر بیایی، رفته ام. 

یادم هست باران می آمد، شرشر می بارید و چتری نداشتم. مادرم دستم را گرفت، گفت نرو! التماسش کردم، دلش به حالم کباب شد، اجازه داد سر قرار بیایم. ساعت 9 شد تو نیامدی، ساعت 9 و  10 دقیقه، ساعت 9و 15 دقیقه، ساعت 9 و 30 دقیقه، ساعت 9 و 45 دقیقه و ساعت... تو نیامدی و من زیر شرشر باران، گریه کردم. نه فقط برای نیامدنت، برای خودم، برای بابای نامهربانم که شهریه دانشگاهم را نمی داد، برای بی پولی ام، برای برادرم