به تقویم خودمان، سال 282 در چنین روزی عبدالرحمن صوفی رازی در ری متولد شد. مانند اغلب فرهیختگان آن روزگار به چند زبان مسلط بود و برای مطالعه آثار به جای مانده از دانشمندان غربی و شرقی نیازی به واسطه نداشت. تا مدتی چند رشته مختلف را دنبال می کرد، اما هرچه جلوتر رفت، بیشتر و بیشتر به نجوم دل بست و تقریبا از نیمه های جوانی فقط روی آن متمرکز شد. ابتدا با شیفتگی و بعد با نگاهی انتقادی و سختگیرانه با میراث علمی پیشینیان مواجه شد و رفته رفته نقایص کار آنان را دریافت. سرانجام به مرز دانش رسید و چنان که جاه طلبی مشروع مردان علم اقتضا می کرد گامی بلند برای عبور از این مرز برداشت، چون راه و روش گذشتگان را منسوخ می دید، روش ها و ابزارهای تازه ای برای دیدن آسمان و رخنه در ناشناخته های جهان به کار گرفت.