موضوع عدالتخواهی همیشه در سابقه و پیشینه تشکل های دانشجویی به عنوان یکی از شاخصه های جدی مطرح بوده است. امروز و با توجه به شرایط کشور وضعیت تشکل های دانشجویی را نسبت به شاخص عدالتخواهی چگونه ارزیابی می کنید؟

ذوقی: عدالت خواهی با اعتراض همخوانی دارد. اعتراض حتما برای پیگیری بی عدالتی در جامعه است. یک دانشجو با توجه به این که هنوز درگیر مسائل سیاسی و اقتصادی نشده حتما روحیه عدالتخواهانه دارد. البته باید دقت کرد که عدالتخواهی ابزار کنش سیاسی نشود. همچنین عدالتخواهی ابزار عقده گشایی های سیاسی نشود. ممکن است کسی با فرد دیگری مشکل شخصی داشته باشد و به اسم عدالتخواهی بخواهد او را رسوا کند. متاسفانه در شرایط کنونی در فضای جریان های سیاسی ما با چنین پدیده ای مواجه هستیم. نکته دیگر این عدالتخواهی مبانی برخی کج فهمی ها قرار نگیرد. به این معنا که در شرایطی که عمده مساله ما در کشور موضوع کارآمدی است بحث عدالتخواهی هم باید به سمت عدالتخواهی تخصصی حرکت کند. الان فکر می کنم که مساله همه گروه ها و جریان های دانشجویی اعم از اصولگرا و اصلاح طلب و اسلامی و غیر اسلامی موضوع کارآمدی است و نسبت به آن توافق نظر وجود دارد. بنابراین در حوزه کارآمدی پیگیری مطالبات هم صرفا باید بر اساس حرف کارشناسانه باشد.

نقاشی: در مورد تشکل های دانشجویی اصلاح طلب یا نزدیک اصلاح طلب واقعا اینگونه نبوده که مباحث معیشتی و اقتصادی و عدالت محوری مورد توجه نباشد. در حوزه عدالت محوری داخلی مثل مبارزه با تبعیض و چه در بعد خارجی آن مانند عدالتخواهی بین المللی، فعالان انجمن اسلامی دانشجویان همیشه واکنش نشان دادند. مثلا در بحث مقابله با سلطه در منطقه ما میزبان گروه های حماس بودیم. در مورد اعتراضات سال 96 هم انجمن اسلامی بیانیه صادر کرده است. بنابراین نمی توان گفت انجمن اسلامی نسبت به این موضوع بی تفاوت است. اساسا بحث من این است که نمی توان حقوق انسان ها را درجه بندی کرد و یکی از آن را بر دیگر حقوق ترجیح بدهیم. از این رو نمی شود میان آزادی و عدالت اولویت بندی کرد. عدالت بدون آزادی به توتالیتاریسم و به استالینیزم ختم می شود و آزادی بدون عدالت هم به سرمایه سالاری لجام گسیخته می انجامد. بنابراین دو مقوله باید در کنار هم پیش برود.