سرمایه های اصلی یک شهر را میراث فرهنگی و طبیعی آن تشکیل می دهد. اگر فرض کنیم بتوان تمام سرمایه های شهر را بر روی یک سرند ریخت، همه بخش های مختلف آن از دانه های سرند عبور می کنند و آنچه باقی می ماند، میراث فرهنگی و طبیعی شهر است. 

به عبارت دیگر این میراث سرمایه اصلی است که بر مبنای آن همه برنامه ریزی های مختلف برای توسعه از زوایای گوناگون صورت می گیرد و همان طور که در هر چرخه اقتصادی و زندگی عادی از سود سرمایه استفاده کرده، از نظر فعالیت های مختلف در حوزه های گوناگونی که انسان می تواند به آن دست بزند، به همان صورت زمانی که از سرمایه اصلی شهر که میراث فرهنگی و طبیعی است، بهره برداری و استفاده شود، شاهد از بین رفتن این سرمایه در درازمدت خواهیم بود و به نقطه ای خواهیم رسید که هیچ اساس و پایه ای برای آینده نخواهیم داشت.